Miedzyguzkowe oraz niezwykle dotylne położenia żuchwy
Miedzyguzkowe również daleko dotylne położenia żuchwy są również określane mianem położenia centralnego lub centralnego zwarcia. Brill nazywa je miejscami fizycznymi i więzadłowymi, pozwalając je za zakończenie fizycznej i więzadłowej drogi przywodzenia żuchwy. Obecnie (2008) stosowane jest także określenie „zwarcie centryczne". Jako zwarcie centrycz-ne Kleinrok i wsp. określają „kontakty zębów w dotylnym położeniu zwarciowym (kontaktowym) żuchwy, w ogromnym zaguzkowaniu również na trasie poślizgu między tymi dwoma pozycjami żuchwy". Mięśniowa droga przywodzenia, zwana też nawykową, polega na wolnym doprowadzaniu zębów dolnych do kontaktów okludalnych (zwarciowych) przy odpowiednim wysiłku mięśniowym. Mięśniowa droga przywodzenia mija się zwarciem zębów i etap ten opisywany jest jako mięśniowe położenie żuchwy. Miejsce wtedy jest jednakowe z daniem, w jakim zęby przeciwstawne uważają się w najdalszym kontakcie (zaguzkowaniu). Określenie „maksymalne kontakty miedzyguzkowe" uwypukla stosunki anatomiczne, podczas gdy „kontaktowe położenie mięśniowe" naświetla aspekt fizjologiczny tego jedynego położenia. Tak dlatego oba te terminy są synonimami.
Więzadłowa droga przywodzenia żuchwy stanowi więc przyjemna, jaką żyją wyrostki kłykciowe w stawach skroniowo-żuchwowych od miejsca, które mieszkają w porządku mięśniowego położenia żuchwy, do najbardziej dotylnego, zwanego więzadłowym położeniem żuchwy, od jakiego z porady na warunki anatomiczne nie może przyjść żadne przesunięcie ku tyłowi. Stanowi wówczas wtedy ruch, który widać ku tyłowi wykonać żuchwa z pozycji międzyguzkowej. Brill uważa, że ruch zamykania i budowania produkowany przez wyrostki kłykciowe w porządku drogi więzadłowej jest naturalnym ruchem zawiasowym.
Zarb i wsp., opierając się na wcześniejszych pracach Posselta, Atwooda a indywidualnych, określają centralne położenie żuchwy w tryb bardziej szczegółowy, podając definicje czterech jej rozmieszczeń w konstrukcjach tego określenia:
1. Miedzyguzkowe położenie - położenie, w jakim dają maksymalne kontakty zębowe. Używanymi synonimami są: nawykowe położenie zwarciowe, okludalne położenie zębów, okluzja centralna.
2. Mięśniowe (kontaktowe) położenie - prezentuje w czasie, w którym występuje kontakt powierzchni okludalnych zębów po uniesieniu się żu-
chwy z miejsca spoczynkowego, z działaniem minimalnej aktywności mięśniowej. Synonimy: kontaktowe (spoczynkowe) położenie, położenie centralne neuromięśniowe, położenie mięśniowe.
3. Dotylne położenie - stosunek żuchwy do szczęki piszący w terminie końcowego ruchu zawiasowego wyrostków kłykciowych. Synonimy: końcowe położenie zawiasowe, położenie więzadłowe, relacja centralna żuchwy.
4. Dotylne kontaktowe położenie - kontaktowe położenie zębów mieszkające na wykonanie zawiasowego ruchu zamykania. Synonimy: centralne danie kontaktowe.
Jest wiele nauce i hipotez wyjaśniających lub objaśniających centralne zwarcie, ale - upraszczając zagadnienie - można pozwolić, że istnieje ono w okresie końcowego ruchu zawiasowego osi łączącej wyrostki kłykciowe (głowy żuchwy), jaki posiada mieszkanie na wykonanie przywodzenia żuchwy do szczęki.
Teraz w piśmiennictwie fachowym wykorzystywane są określenia Bauera i Gutowskiego, którzy dają położenie spoczynkowe, położenie maksymalnego zaguzkowania, czyli zwarcie nawykowe, oraz dotylne położenie zwarciowe żuchwy. Też jako danie zwarcia centralnego określają stan, w jakim danie maksymalnego zaguzkowania zawiera się z dotyl-nym położeniem zwarciowym. Można to przyjąć, że dotylne położenie zwarciowe żuchwy, maksymalne zaguzkowanie zębów i możliwości poślizgu pomiędzy tymi miejscami łączą się na pojęcie zwarcia centralnego czy centrycznego. Zwarciem ekscentrycznym decyduje się więc wszystkie inne dania i przemieszczenia żuchwy będące przy kontaktach zębów przeciwstawnych (szczęki i żuchwy).
Jak że z ryciny 31, zasięg nawykowych ruchów żuchwy, w którym następuje odgiyzanie kęsa pokarmowego, jest stosunkowo słaby i wyglądowi tylko wycinek granicznych ruchów przywodzenia i odwodzenia żuchwy.
Dla celów praktycznych istotna jest wieść, że dotylne położenie żuchwy jest szczególnie stałą, powtarzalną jej funkcją i pewnie pełnić jako miejsce wyjściowe przy ustalaniu centralnego zwarcia, zwłaszcza kiedy brakuje oparcia na indywidualnych zębach. Należy jeszcze pamiętać, że dużo dotylne położenie żuchwy jest równoważne z daniem międzyguzko-wym tylko u około 10% populacji. U pozostałych 90% przy cierpieniu z miejsca międzyguzkowego do najbardziej dotylnego występuje poślizg na powierzchniach guzków, zwany w piśmiennictwie slide in centric (Pos-selt, Beyron). W czasie tej funkcje żuchwa unosi się nieco do tylu i dołu, co stanowi spowodowane przez tzw. prowadzenie guzkowe zębów trzonowych i przedtrzonowych. Podczas ustalania centralnego zwarcia, po cofnięciu żuchwy do najbardziej dotylnej pozycji zwarciowej, należy pozwolić na drobny ruch ku przodowi i górze, tak by znalazła się ona w miejscu mięśniowym, u grupy ludzi najbardziej zbliżonym do pomieszczenia międzyguzkowego. Przeciętna odległość między najbardziej dotylnym położeniem a położeniem międzyguzkowym waha się w granicach 0,5-1 mm.
Boczne ruchy żuchwy
Ruch wysuwania i usuwania żuchwy, jak również ruchy boczne, można dostrzec na poziomej płytce położonej w jednej szczęce, podczas kiedy w kolejnej umocowany jest poważni pisak rejestrujący przesunięcia tylno--przednie i boczne. W warunkach prawidłowych pisak zarejestruje wykres o stanie luku gotyckiego, którego wierzchołek będzie przekazywałeś najbardziej dotylne położenie żuchwy, a ramiona zasięg ruchów bocznych. Linia prosta trwająca od wierzchołka pośrodku ramion luku będzie wyznaczała doprzednie wysunięcie żuchwy (ryc. 33).
Boczne ruchy żuchwy podejmują się od jej umieszczenia międzyguzkowego lub najbardziej dotylnego i liczą zwykle na huśtawkowym przesuwaniu się po pewnej części i asymetrycznym ruchu rotacyjnym.
Strona, po której robi się jedzenie również w jaką żuchwa się przesuwa, nosi nazwę strony pracującej, podczas gdy strona niebiorąca startu w żuciu nosi
nazwę balansującej. Należy w współczesnym polu zwrócić uwagę, iż w dobrym, harmonijnym uzębieniu naturalnym po części balansującej zęby nie są w dotyku.
Podczas bocznych ruchów żuchwy przemieszczeniu ulegają jej wyrostki kłykciowe (stawowe). Nauka ich postawienia jest nieoceniona przy wykorzystaniu czytaj dalej artykulatorów nastawianych indywidualnie, które idą na możliwie dokładne odtworzenie ruchów artykulacyjnych żuchwy. Wskazane są w tym obiektu informacje na fakt ustalania tzw. kąta Bennetta, jaki stanowi sporządzony przez płaszczyznę strzałkową i metodę poruszania się wyrostka stawowego (w projekcie na przestrzeń poziomą) po stronie balansującej, w momencie wykonywania ruchu bocznego. Średnia ilość tego kąta wynosi około 15°.
Jak wcześniej wspomniano, na ruchy boczne żuchwy dominujący wpływ wywierają mięśnie układu stomatognatycznego. Schematyczna rycina 32 dobrze ilustruje kierunek przemieszczeń żuchwy pod wpływem działania poszczególnych mięśni.
Ruchy żuchwy w układzie do szczęki mają i nazwę ruchów artykulacyjnych. Ruchy żuchwy i artykulacja żuchwy są więc synonimami i obydwa te pojęcia potrafią stanowić przyjmowane w organizacji stomatologicznej.